yıllarca bu cümleyle büyütüldüm. başkalarından değil ben sürekli kendi ailemden yapamazsın, nasıl yapacaksın lafını duydum ve bundan bıktım artık. bir kere de sevinin amk, yapabilirsin diyin. yoook!
yirmi sekiz yaşındayım, pek çok hata yaptım, salaklıklar da yaptım bazen ne malmışım diyorum hatırladıkça fakat ilerlemeye ve hayatımı yoluna koymaya çalışıyorum. art arda iki çocuğum oldu. hiçbirinde de sevinemedim çünkü kendi ailem sürekli beni eleştirdi. sen bakamazsın, sen büyütemezsin, sen yapamazsın dediler. ikisini de aslanlar gibi büyüttüm, kreş çağına geldiler. onlar büyürken ben evde çalıştım, didindim. geçen sene bir yayınevinde bir yıl boyunca kitap çevirdim. bir yıl boyunca kendi ailem başımın etini yedi. sen yapamazsın, seni kandırırlar, hem çeviri yapıp hem çocuk bakamazsın dediler. beş tane çeviri kitabım yayımlandı. çocuklarım da gayet iyiler.
şimdi bir eğitim kursunda ingilizce öğretmenliğine başladım. çocuklarım için bir kreşle anlaştım. aynı saatlerde giriş çıkışlarımız olacak. belki orada da birkaç saatliğine ingilizce dersi vereceğim daha tam belirlemedik. fakat ailem yine sen yapamazsın, sen neden çalışıyorsun, neden kendini yoruyorsun, bırak kocan çalışsın demeye başladılar. bu arada eşim de benle yaşıt ve bu sene askere gidecek. altı ay boyunca olmayacak ve çocuklara da, eve de ben bakacağım. eminim o da elinden geldiğince yardımcı olmaya çalışacak askerdeyken ama ne kadar? bu sürede ondan bi şey beklemek istemiyorum çok zorlanmadığım müddetçe. ben bunu istedikçe yapamazsın deniliyor. sürekli eleştiriliyorum. yahu bir kere de sevinin be! bir kere de kendi ayakları üzerinde duruyor, koca eline bakmıyor diye sevinin, beni bunca sene boşuna mı okuttunuz amk! çıldıracam artık ya!
kocaya da sövdüreceksiniz bana arada o da kaynayacak o olacak!
sikeyim böyle işi!
(bkz: isyaaaaannn)